Het prille begin…

In 1994 woonde ik in een asielzoekerscentrum te Leeuwarden. Daarvoor had ik reeds in 4 andere centra gewoond.

Het wonen binnen de muren van deze afgelegen plekken hield voor mij in dat ik gedwongen was te leven in een gesloten wereld waarbinnen de dagen zich steeds weer herhaalden. Op een dag schoot mij een gezegde te binnen van de Marokkaanse regisseur Al-Sadiki: ´herhaling is de dood van de uitvinding´. Vanaf dat moment besloot ik voor mijzelf dat ik de gesloten cirkel wilde doorbreken, dat ik iets wilde doen en mijn eigen lot in handen nemen.

In mijn vaderland Irak was ik werkzaam als regisseur. Mijn wens was om mijn beroep weer tot leven te brengen en mijn talenten aan te wenden met als doel iets voor de maatschappij én mijzelf te betekenen. In het asielzoekerscentrum bezat ik niets, behalve mijn eigen persoontje en een tas gevuld met oude kleding. Als theatermaker heb ik mijzelf altijd voorgehouden:´geef me een brood en een ruimte dan maak ik een voorstelling´. Het brood, een keurige dunne Hollandse boterham, werd verschaft door het asielzoekerscentrum, een geïmproviseerde repetitieruimte vond ik in de keuken aldaar.

Ik ging op zoek naar enthousiaste medebewoners van het centrum die net als ik weer betekenis wilden geven aan het leven. Binnen afzienbare tijd vormde ik een groep van gedreven spelers, theaterliefhebbers met een verschillende culturele achtergrond, nationaliteit, waarden en normen. Dit weerhield ons er echter niet van een heus theaterstuk op te zetten dankzij het feit dat een ieder de universele theatertaal, namelijk gebarentaal, sprak. Ik zag grenzen vervagen en de naam van de groep werd geboren: Theater Zonder Grens.[/vc_column_text][vc_column_text]Eenmaal in Apeldoorn terechtgekomen nam ik opnieuw het initiatief om samen met anderen (allochtonen én autochtonen inmiddels) verder te gaan met Theater Zonder Grens. Vanaf  4 augustus 1999 mocht Theater Zonder Grens zich officieel een stichting gaan noemen. Langzaamaan is Theater Zonder Grens groter geworden en spelen er veel mensen mee in de Theaterproducties. Terwijl in het begin er bij een grote productie enkel 2 spelers en een paar figuranten op het podium stonden en zij tezamen met de regisseur zorgden voor decor en andere zaken, is er anno 2010 een heel team bij betrokken die zich o.a. bezig houden met: coördineren, muziek componeren, muziek spelen, kostuums maken, Public Relations enz. Theater Zonder Grens is meerdere keren genomineerd voor prijzen (Nationaal Compliment, Louise de Brauwprijs 2001 en 2009), nam deel aan de Rabobank amateur dag en verzorgde geregeld bij dit soort evenementen de muziek. In Nederland zijn er meerdere theaterzalen die kunnen zeggen dat Theater Zonder Grens daar is geweest en nog vaker zal komen met een nieuwe productie! Maar ook kan Nederland Theater Zonder Grens aantreffen met een straatoptreden in het centrum van een stad of in een asielzoekerscentrum, verzorgingstehuis of school.

Nu ik terugblik op de afgelopen jaren kan ik, vol trots, zeggen dat wij als groep echt iets bereikt hebben, samen voor elkaar. Er is een brug gevormd tussen verschillende culturen. Theater Zonder Grens is in beweging, verlegt haar eigen grenzen steeds weer. Spelers, regisseurs en muzikanten brengen hun producten op een steeds hoger niveau. Velen is de kans gebonden (soms verborgen) talenten te ontplooien. Ik ben trots op mijn mensen en grijp deze gelegenheid dan ook met beide handen aan om hen van harte te danken voor alles wat zij voor mij, de groep, de maatschappij én zichzelf hebben betekent. Deze karavaan is niet te stoppen. Hopelijk duurt deze onbegrensde reis nog lang en meer dan duizend-en-één-nachten. Wij blijven op zoek gaan naar avontuur!

Bako Sorany
Oprichter Stichting Theater Zonder Grens